Op het hoofdfietsnetwerk verdient de fiets immers prioriteiten als herkenbaarheid, ruimte, doorstroming, comfort en alle andere bekende eisen aan fietsroutes. In de eerste twee fietsplannen van Maastricht bestond het fietsstraatconcept nog niet en waren alleen inrichtingseisen voor fietspaden geformuleerd. Daar had en heeft de Maastrichtse fietser veel last van omdat veel routes niet van fietspaden maar van parallelwegen zijn voorzien. Een inhaalplan is nodig om de voorzieningen op een met fietspaden vergelijkbaar peil te krijgen.

Het bestempelen van een straat tot fietsstraat heeft alleen zin als aan een aantal voorwaarden wordt voldaan, zoals opvallende aanwezigheid van fietsers ten opzichte van autoverkeer. In andere gevallen is het is mogelijk om straten door toepassing van een aantal fietsstraatkenmerken te verbeteren maar ze niet zo te benoemen.

Als de gemeente een lijst vaststelt waarop de toekomst van alle straten is aangeduid, kan er tijdig op die wensen worden ingespeeld.

Een plek op de lijst verdienen:

• Parallelstraten langs singels: Wilhelminasingel, Prins Bisschopsingel, Hertogsingel, Statensingel, …
• Parallelstraten langs uitvalswegen: Meerssenerweg, Akersteenweg, Tongerseweg, Sint Annalaan, Via Regia, …
• Enkele andere parallelstraten: Scharnerweg langs de tunnel, Brouwersweg, …
• Hoofdfietsroutes (met relatief veel fietsers) door 30 km gebied buiten de binnenstad: Lage Kanaaldijk, Mergelweg binnen de bebouwde kom, Brouwersweg tot en met Borneostraat, Bunderruwe, Reinaertsingel-Symfoniesingel, Schepelruwe (?), Kasteel Hillenraadstraat, Molenweg, Veldstraat, De Beente, Bloemenweg, …

Gewenste effecten

• Tevreden fietsers door herkenbaar aaneengesloten en goed ingerichte fietsroutes.
• Fietsvriendelijke snelheidsbeheersing van autoverkeer.
• Meer mensen die gaan fietsen door uitnodigende ruimte voor de fiets.