Haksels

De fietsroutes in Maastricht lijken meer op macaroni dan op edele spaghetti. Het komt nogal gehakkeld over. We hebben er onderzoek naar gedaan. Niet om vervelend te doen natuurlijk, maar om de ogen te openen. Maar wel met nadruk. Want er zijn overduidelijke gevallen van opzet.

Hieronder wat bevindingen:

Allereerst biedt de ondergrond weinig houvast: er zijn weinig doorlopende fietspaden en de verhardingen wisselen ook vaak. Dit zullen veel Maastrichtenaren wel herkennen. Slim omgaan met rode saus zou helpen!

Maastricht heeft ook versnijdingen die het consumeren van de fietsinfrastructuur moeilijker verteerbaar maken. Van enkele voorbeelden hebben we wat foto’s gemaakt.

Om te beginnen een specifiek probleem dat is ontstaan door bruut weghalen van het doorgaand fietspad tussen de Akersteenweg en de J.F. Kennedybrug.

De toelichting bij de foto’s verschijnt als je met de muis de foto aanwijst, met de pijltjes rechts ga je naar de volgende foto.

Door een slordigheid bij het A2-project is dit nieuwe knelpunt bekokstoofd. Op dat knelpunt komen fietsers die er niet willen zijn en de uitwisseling tussen de vier armen verloopt er slecht. De waarschuwingen en alternatieve recepten van de Fietsersbond werden tijdens de planvorming afgewezen. Uiteindelijk brak een nieuwe chef-kok met de dogma’s en besloot de Kennedysingel toch met een compleet fietspad te garneren. Nu is nog steeds wachten op het opdienen van deze gang (fietspad afgesloten in 2012, dus in 2023 wordt al 11 jaar gewacht op herstel).

Enge oversteekplekken wil je graag vermijden, ook als enkelen het pittiger kunnen verdragen dan andere. Het zijn als het ware giftige ingrediënten. Ze kunnen een grens vormen waar bepaalde mensen, wellicht veel mensen, niet over gaan.

In Maastricht zijn er nog maar weinig van zulke gevaarlijke oversteekplekken. De meeste zijn in de loop der jaren aangepakt. Maar toch niet alle!

Op de ontsluitingswegen in de stadsranden liggen nog meer gevaarlijke oversteekplekken. Auto’s kunnen daar nog steeds te snel rijden.

Hierna enkele fietspaden die expres zo gemaakt zijn dat je moet stoppen met fietsen! Er wordt een loopje genomen met de klanten: deze gelegenheden zijn gesloten terwijl de bordjes open aangeven.

Onvriendelijk, toch!?!

Maastricht schotelt de wijken van de stad trouwens verschillende menu’s voor.

In Maastricht oost hebben fietsers veel mogelijkheden om de stad te verlaten. Daar zijn ook verharde wegen zonder auto’s.

In Maastricht west zijn heel veel wegen waar een stuk verharding ontbreekt. Zo gauw je bij nat weer in het buitengebied kom je zompige hompen tegen. Nee, natuurlijk alleen op fietspaden, niet waar auto’s moeten kunnen rijden.

Het lijkt wel of er in Maastricht west een honderdmetermodderduvel de bereidingen verpest.

Maastricht heeft ook gerechten die niet op de menukaart worden getoond. Die worden niet vaak geprobeerd. Want de chef-kok kan ze moeilijk bij ieder tafeltje persoonlijk aanprijzen.

De paden die vanaf de normale veelgebruikte routes niet gezien worden blijven vaker een los eindje: ze worden geen samenhangend deel van het netwerk. Niet gezien, dus niet geprobeerd, dus geen gebruikers.

Het is dus wenselijk de voorzieningen herkenbaar met elkaar te verbinden. Dit helpt de voorziening aan de eerste klanten. Als die tevreden zijn volgen andere gebruikers in grotere aantallen.

En tenslotte liggen een boel scherpe bochten, obstakels en onpasselijke ingrediënten (andere activiteiten dan fietsen) soms wat zwaar op de maag.

Als dessert een korte fotogalerie met zulke restjes. Kijk later nog maar eens of er aanvullingen bijgeplaatst worden, want het aanbod is groter:

Wanneer is het goed?

Als je in (=binnen) Maastricht net zo graag gaat fietsen als eten!