De leefomgeving moet ons uitnodigen om steeds weer op de fiets te stappen.

Om te kunnen spreken van een verkeersveilig Maastricht of Heuvelland is het nodig dat jong en oud zich veilig voelt om waar nodig of wenselijk de fiets te gebruiken. Zulke verkeersveiligheid is dan ook een voorwaarde voor een serieus aandeel fietsverkeer binnen de totale mobiliteit: zo veel mogelijk mensen moeten er redelijkerwijze van de fiets gebruik kunnen maken.

Is het acceptabel als fietsers daarbij voortdurend op hun hoede moeten zijn?

Een stad is pas echt fietsvriendelijk als fietsen geen stress oproept, maar juist ontspant en uitnodigt om het er vaker te doen!

Goed fietsbeleid heeft aandacht voor de verschillende niveaus in de behoeftenpiramide:

Hoe kun je het fietsen nog beter stimuleren dan met een daartoe uitnodigende stad!

Er ligt een opgave om vooral ook het utilitaire fietsnetwerk van Maastricht uitnodigend, en dus ook subjectief veiliger, te maken. Bijvoorbeeld met meer fietspaden of minder auto’s.

Relevante vragen zijn:

-Zijn Maastricht en Heuvelland veilig genoeg om fietsen ook voor jong en oud verantwoord mogelijk te maken? Hiernaar verwijst de slogan van 8 tot 88.

-Waarom wordt er zo geheimzinnig gedaan over ongevallen waar fietsers het slachtoffer zijn? Ze komen zelden in de media en de gemeenteraad wordt al lange tijd niet meer jaarlijks geïnformeerd over de ontwikkeling van fietsveiligheid en fietsgebruik.

De Fietsersbond vindt dat Maastricht en Heuvelland nog meer volgens de uitgangspunten van Duurzaam Veilig moeten worden ingericht. Daarbij zijn de verkeerssituaties zo veilig mogelijk en wordt ook rekening gehouden met verkeersfouten. Immers het maken van fouten is menselijk en daarom moet op voorhand een ernstige afloop zoveel mogelijk worden voorkomen.