Dat er relatief weinig ongevallen gebeuren in Maastricht betekent niet dat de verkeersveiligheid voor fietsers in orde is. Her en der fietsen immers alleen durfals of voelen mensen zich niet prettig. Een onveilig gevoel tijdens het fietsen is ongewenst, want dat kan ongezond zijn (teveel stress) en maakt fietsen onprettig.

De verkeersveiligheid is redelijk als jong en oud zich veilig voelt om waar nodig of wenselijk de fiets te gebruiken. Zulke verkeersveiligheid is dan ook een voorwaarde voor een serieus aandeel fietsverkeer binnen de totale mobiliteit: zo veel mogelijk mensen moeten er redelijkerwijze van de fiets gebruik kunnen maken.

Is het acceptabel als fietsers daarbij voortdurend op hun hoede moeten zijn?

Een stad is pas echt fietsvriendelijk als fietsen geen stress oproept, maar juist ontspant en uitnodigt om het er vaker te doen!

Wij verwijzen naar een interessante analyse (in het Engels) waarin deze drie belevingsniveaus worden onderscheiden: durven – kunnen – uitgenodigd voelen.

Hoe kun je het fietsen nog beter stimuleren dan met een daartoe uitnodigende stad!

Er ligt een opgave om vooral ook het utilitaire fietsnetwerk van Maastricht uitnodigend te maken.