Het nieuwe stadsbestuur vindt dat de verbondenheid in en van Maastricht wel een stuk beter kan. In het coalitieakkoord krijgt ook economisch belang ruime aandacht. Liefde voor de fiets ontbreekt er helaas. Voor mobiliteit en verkeer zijn er sowieso nauwelijks ambities. De meest concrete fietsambitie komt neer op wat steviger doorgaan met het huidige fietsparkeerbeleid. Hiermee steekt Maastricht bleek af tegen allerlei steden in binnen- en buitenland die grote stappen zetten bij de transformatie naar actieve mobiliteit. De uitgebreide lobby van de Fietsersbond Maastricht voor het verhogen van de fietsambities lijkt bij de betreffende zeven partijen in dorre aarde gevallen.

Dat wil niet zeggen dat er voor de Fietsersbond bij de ambities van deze nieuwe coalitie geen aanknopingspunten te vinden zijn. Zo gaat het stadsbestuur nog meer inzetten op integrale gebiedsontwikkeling. Gebiedsontwikkeling biedt allerlei kansen voor de fiets op langere termijn. Gebiedsontwikkelingen als het doortrekken van de Groene Loper, Randwyck, Maasoevers en Limmel behoren ook tot de Grotere Fietsambities die de Fietsersbond heeft geagendeerd. Het is echter helemaal niet vanzelfsprekend dat die kansen ook echt worden gegrepen. Er zijn tal van ervaringen uit het verleden, ook zeer recente, waar Maastricht de fiets een marginale, een slechte of zelfs geen plek gaf.

Het bepleiten van goede ruimte voor de fiets blijft een ondankbare taak in een stad die de fiets niet van nature omarmt. We mogen echter ook enige hoop putten uit het stijgende fietsgebruik en de cultuurverandering in de stad die mogelijk op langere termijn tot andere verhoudingen in de stad zullen leiden, met voortdurende en een steeds grotere druk op de overheid om een prioritaire plek voor de fiets te normaliseren en de Fietsersbond overbodig te maken!

Wij zien dat de gemeente steeds vaker andere partijen regisseert en niet goed meer in staat is om de krachtige rol op zich te nemen die nodig is bij grootschalige inrichting van de openbare ruimte. Daarbij is een belangrijke vraag of er nog verbetering valt te verwachten in de veel te beperkte personele middelen en budgetten voor fietsmobiliteit. De financiële paragrafen in het coalitieakkoord zijn te vaag om daar conclusies aan te verbinden, maar er zijn vooralsnog geen hoopgevende tekens.

De zeven paden naar verbondenheid

Maastricht krijgt maar liefst 7 wethouders, die allen iets in hun portefeuille hebben dat fietsbelangen raakt. Dat geeft al aan hoe nauw fietsmobiliteit met alle terreinen van de samenleving verbonden is… of zou moeten worden!